Χαμένη.

Έχεις νιώσει ποτέ πως χάνεις τον εαυτό σου; Έτσι νιώθω.
Είναι ένα ανελέητο κυνήγι ανάμεσα στα θέλω και πιστεύω σου. Στα συναισθήματα σου, σε όλα σου.
Ο ψυχικός σου κόσμος είναι καναρίνια κλεισμένα στην καρδιά σου ώσπου κάποιος σπάει την κλειδαριά και φεύγουν όλα ελεύθερα. Πώς τα παίρνεις πίσω;
Τα 'χω χαμένα.

I lose my way
And it's not too long before you point it out
I cannot cry
Because I know that's weakness in your eyes
I'm forced to fake, a smile, a laugh
Every day of my life
My heart can't possibly break
When it wasn't even whole to start with

Εσύ

Με προβληματίζει κάτι τελευταία.. Πως δεν αγαπάμε τον εαυτό μας! Και όχι ως προς τον εγωκεντρισμό, αλλά ως προς αυτό που είμαστε. Θεωρούμε τον εαυτό μας άσχημο, ή τον χαρακτήρα μας ανολοκλήρωτο μα πραγματικά είσαι αυτό που είσαι!
Είσαι το μόνο πλάσμα στον κόσμο αυτό με αυτά τα μαλλιά, με αυτά τα μάτια,με αυτά τα χείλη, με αυτή τη μύτη ή τα αυτιά! Ο "συνδιασμός" σου δεν υπάρχει πουθενά και σε κανέναν άλλο. Είσαι ο υπέροχος εαυτός σου. Αυτόν έχεις από αυτόν μπορείς να δώσεις. Δεν μπορείς να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Αγάπησε αυτό που είσαι. Είσαι υπέροχος, μοναδικός. 
Κάποιοι λένε "Δεν μπορώ να με δεχτώ." Αν δεν μπορείς να δεχτείς εσύ τον εαυτό σου τότε δεν μπορεί κανείς άλλος. Γιατί να μην μπορείς να τον δεχτείς; Είσαι το ανεπανάληπτο πλάσμα με τις δικές σου ιδέες και συναισθήματα! Η ζωή σου είναι μία ιστορία τόσο φανταστική όσο εσύ! Ξεκίνα το ταξίδι στον εαυτό σου.
Πώς να "ολοκληρωθείς"; Αυτό θα το ανακαλύψεις μόνος σου αλλά μαζί με όλους τους άλλους.


"Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι, ανεξάρτητα από το αν καταλαβαίνουμε καλά ποιοι είμαστε ή τι θα συμβεί όταν θα πεθάνουμε, ο σκοπός μας είναι να εξελιχθούμε σαν ανθρώπινα άτομα, να κοιτάξουμε μέσα μας, να αντλήσουμε και να ωφεληθούμε απ'αυτή την πηγή γαλήνης, κατανόησης και δύναμης που αποτελεί ο ατομικός εαυτός μας. Και μετά να αγγίξουμε τους άλλους με αγάπη και αποδοχή και υπομονετική καθοδήγηση, με την ελπίδα ότι θα ολοκληρωθούμε μαζί."

*The greatest explorer on this earth never takes voyages as long as those of the man who descends to the depth of his heart. 
~Julien Green

Σου θυμίζει κάτι;

  Πώς να ζήσεις χωρίς το φίλο σου; Η αγάπη στη ζωή μας ίσως και να επιβάλλεται. Φίλος είναι εκείνος που θα φέρει την αγάπη στη ζωή σου. Εκείνος που θα έχει όλα όσα έχασες στα μάτια του. Ο φίλος σου θα σου μάθει την αγάπη.
  Η αγάπη φέρνει την ευτυχία. Μαθαίνεις από την αγάπη. Στην αγάπη θα βρεις τον εαυτό σου και πολλές φορές, ίσως αυτός ο εαυτός να είναι ο φίλος σου. Όλα αυτά που είσαι και που ποτέ δεν κατάφερες να γίνεις. Το βασίλειο της καρδιάς σου να είναι χτισμένο στην πόλη "Αγάπη".
  Τον φίλο θα τον γνωρίσεις τυχαία, θα του μιλήσεις από ανάγκη και θα ταιριάξεις απόλυτα μαζί του. Μην τον αφήσεις να φύγει, έχει κάτι από εσένα μέσα του. Αν χαθεί, αυτό το κομμάτι σου σ'αυτόν θα φύγει μαζί του. Μη φοβάσαι και κράτησέ τον κοντά σου.
  Με αυτόν θα πας σε κόσμους που θα χτίσετε μαζί. Άνοιξε την καρδιά σου να βγει ο ποταμός σου, δεν θα σε αφήσει να πνιγείς. Δίκιο δεν έχω;
Σε αγαπάει, τον αγαπάς.






*My friend is a gift. I enjoy opening every day.

Μέσα σε ένα Πίνακα

  Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό με δροσερό αεράκι και κρύσταλλο τις σταγόνες της βροχής. Τα πεσμένα φύλλα των δέντρων χαϊδευαν το χώμα. Η σιωπή έκανε κρότο χώρια το ελαφρύ πετάλισμα του ποδηλάτη. Ο χρόνος κυλούσε ήρεμα, απειλητικά.
  Κάθε φθινοπωρινό πρωινό ήταν εκεί. Κρατούσε συντροφιά στα γυμνωμένα δέντρα. Είχε το μονοπάτι που σαν παλιός φίλος του ανοιγόταν κάθε τέτοια εποχή και ίσως να ήταν ο μόνος που το θυμόταν. Ήταν ο δρόμος της μοναξιάς του. Ήταν ο δρόμος της ζωής του, που τον διέσχιζε μόνος, χωρίς αγάπη. Ίσως του έλειπε η καρδιά πια.
  Φοβάται να ανοιχτεί στον κόσμο και γκρεμίζεται στη μοναξιά του με τα χέρια ανοιχτά. Διστάζει να ζήσει. Γιατί να χρειάζεται να πεθάνει για να καταλάβει πως έχει ζήσει; Ας ζήσει για να πεθάνει.
  Αυτό είναι το μονοπάτι της ζωής του, το μονοπάτι που εκείνος επέλεξε. Της μοναξιάς του θα μπορούσες να πεις. Όταν πέσει από το ποδήλατο, θα έχει πέσει και το τελευταίο φύλλο από το δέντρο της μοναχικής του ζωής. Θα έχει πεθάνει για να ζήσει.

Please..

Λοιπόν;

Λοιπόν, προσωπικά έχω πάρει την ευτυχία από πίσω! Βέβαια, μπορεί αυτή η αποκαλούμενη "ευτυχία" να είναι τα όνειρα μου, μα θεωρώ πως ευτυχία και όνειρα είναι το ίδιο πράγμα-έως ένα σημείο-. Πώς έχουμε στα χέρια μας την ευτυχία; Την αγκαλιάζουμε! Ακούμε την καρδιά μας και μόνο, αυτό θα πει ευτυχία. Να ακούς την καρδιά σου. Νομίζω όμως πως δεν μπορούμε να δώσουμε έναν σαφή ορισμό στην ευτυχία σωστά; Πιστεύω πως ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό για την ευτυχία ή την αγάπη ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Έτσι κι εγώ με τον δικό μου. Άκου την καρδιά σου.


Ρωτάει η δασκάλα στο σχολείο, "Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" Σηκώνει ο Νικολάκης το χέρι του και λέει "κυρία εγώ θέλω να γίνω πιλότος"
"Μπράβο Νικολάκη! Θα πρέπει να ξέρεις πως θα μορφωθείς πολύ, αφού θα χρειαστεί να διαβάσεις και πολύ!"
Τα παιδιά σηκώνουν το χέρι τους. "Εγώ θα γίνω καθηγητής" "Γιατρός" "Δικηγόρος" "Μοντέλο κυρία!"
Και μένει ένα τελευταίο χεράκι. "Μαρία εσύ τι θέλεις να γίνεις;" "Ευτυχισμένη κυρία.."
"Μαράκι μου μπορεί να είναι νωρίς, μα πρέπει να σκεφτείς το μέλλον σου και να το καταλάβεις"
"Κυρία δεν έχετε καταλάβει τη ζωή"

Δεν θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία κάτι σχετικά με τα "καθημερινά" μας;  Κάτι σχετικό με την ευτυχία ίσως; Γιατί δεν διδάσκεται η αγάπη;
Διδασκόμαστε Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία και τόσα άλλα. Θα μας χρησιμεύσουν ποτέ στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους; Όχι δεν υποστηρίζω τη μη διδασκαλία τους ή κάτι τέτοιο, μα κάτι ανάμεσα στα τόσα μαθήματα δε λείπει;
Ο καθηγητής πανεπιστημίου Λεό Μπουσκάλια το έχει καταφέρει αυτό. Τι κάνει; Συζητάει με τους φοιτητές του για την αγάπη, για τη ζωή. Το καλύτερο μάθημα είναι αυτό που μοιραζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Η ανταλλαγή κόσμων είναι το καλύτερο φροντιστήριο. Ας το εφαρμόσουμε μέσα από μια παρέα, από κάτι! Δε νομίζετε πως αξίζει τον κόπο;


Πάλεψε για όλα στη ζωή σου. Αυτός που ακούει την καρδιά του πιστεύω πως πονάει περισσότερο, γιατί παλεύει περισσότερο. Αξίζει.

Μπορω?

Αν καποια πραγματα μπορουσα να κανω, πραγματικα, θα τα εκανα. 
Υπαρχουν πολλες, διαφορετικες αποψεις σε αυτο οπως:

Μπορω, αλλα δεν θελω-Δεν θελω, αρα δεν μπορω.
Θελω, αλλα δεν μπορω-Δεν μπορω, αρα δεν θελω.

Ποιο απο αυτα θα με βολευε? Ποιο απο αυτα ειναι η αληθεια?

Τι θελω? Τι μπορω?

Γινεται αραγε να θελω και να μπορω? 
*Αμφιβαλλω. 

Τα πιο ομορφα και τα πιο σημαντικα πραγματα ειναι αυτα που δεν μπορουμε, ή που πολυ απλα δεν θελουμε. 

Και μετα ερχετε το γιατι..

Γιατι να μην θελω? 
*Απο τη στιγμη που το χρειαζομαι, γιατι οχι?
Γιατι να μην μπορω?! 
*Η αναγκη ειναι μεγαλη..
Γιατι να θελω?
*Ισως επειδη το εχω αναγκη, ή ισως επειδη μου λειπει και ποναω..
Γιατι να μπορω?
*Για να μαθω να θελω τα σωστα πραγματα.

Ειναι τα ισως, τα γιατι, τα επειδη, τα μπορω, τα θελω και τα πρεπει.. Και ολα αυτα οδηγουν σε ενα μεγαλο ερωτηματικο!
Γιατι?
Για να μαθω να ζω.
Για να μαθω τι μπορω και τι θελω.
Για να μαθω να αγαπαω..

Δεν ξερω να ζω.
Δεν ξερω τι μπορω, ξερω ομως τι θελω.
Δεν ξερω να αγαπαω, ξερω ομως ποιους αγαπαω.
Ξερω πως θα εκανα τα παντα γι'αυτα(αυτο) τα(το) ατομα(ατομο)..
Ξερω πως τα/το χρειαζομαι...




http://www.youtube.com/watch?v=hPC2Fp7IT7o