Λοιπόν;

Λοιπόν, προσωπικά έχω πάρει την ευτυχία από πίσω! Βέβαια, μπορεί αυτή η αποκαλούμενη "ευτυχία" να είναι τα όνειρα μου, μα θεωρώ πως ευτυχία και όνειρα είναι το ίδιο πράγμα-έως ένα σημείο-. Πώς έχουμε στα χέρια μας την ευτυχία; Την αγκαλιάζουμε! Ακούμε την καρδιά μας και μόνο, αυτό θα πει ευτυχία. Να ακούς την καρδιά σου. Νομίζω όμως πως δεν μπορούμε να δώσουμε έναν σαφή ορισμό στην ευτυχία σωστά; Πιστεύω πως ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό για την ευτυχία ή την αγάπη ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Έτσι κι εγώ με τον δικό μου. Άκου την καρδιά σου.


Ρωτάει η δασκάλα στο σχολείο, "Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" Σηκώνει ο Νικολάκης το χέρι του και λέει "κυρία εγώ θέλω να γίνω πιλότος"
"Μπράβο Νικολάκη! Θα πρέπει να ξέρεις πως θα μορφωθείς πολύ, αφού θα χρειαστεί να διαβάσεις και πολύ!"
Τα παιδιά σηκώνουν το χέρι τους. "Εγώ θα γίνω καθηγητής" "Γιατρός" "Δικηγόρος" "Μοντέλο κυρία!"
Και μένει ένα τελευταίο χεράκι. "Μαρία εσύ τι θέλεις να γίνεις;" "Ευτυχισμένη κυρία.."
"Μαράκι μου μπορεί να είναι νωρίς, μα πρέπει να σκεφτείς το μέλλον σου και να το καταλάβεις"
"Κυρία δεν έχετε καταλάβει τη ζωή"

Δεν θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία κάτι σχετικά με τα "καθημερινά" μας;  Κάτι σχετικό με την ευτυχία ίσως; Γιατί δεν διδάσκεται η αγάπη;
Διδασκόμαστε Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία και τόσα άλλα. Θα μας χρησιμεύσουν ποτέ στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους; Όχι δεν υποστηρίζω τη μη διδασκαλία τους ή κάτι τέτοιο, μα κάτι ανάμεσα στα τόσα μαθήματα δε λείπει;
Ο καθηγητής πανεπιστημίου Λεό Μπουσκάλια το έχει καταφέρει αυτό. Τι κάνει; Συζητάει με τους φοιτητές του για την αγάπη, για τη ζωή. Το καλύτερο μάθημα είναι αυτό που μοιραζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Η ανταλλαγή κόσμων είναι το καλύτερο φροντιστήριο. Ας το εφαρμόσουμε μέσα από μια παρέα, από κάτι! Δε νομίζετε πως αξίζει τον κόπο;


Πάλεψε για όλα στη ζωή σου. Αυτός που ακούει την καρδιά του πιστεύω πως πονάει περισσότερο, γιατί παλεύει περισσότερο. Αξίζει.