Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό με δροσερό αεράκι και κρύσταλλο τις σταγόνες της βροχής. Τα πεσμένα φύλλα των δέντρων χαϊδευαν το χώμα. Η σιωπή έκανε κρότο χώρια το ελαφρύ πετάλισμα του ποδηλάτη. Ο χρόνος κυλούσε ήρεμα, απειλητικά.
Κάθε φθινοπωρινό πρωινό ήταν εκεί. Κρατούσε συντροφιά στα γυμνωμένα δέντρα. Είχε το μονοπάτι που σαν παλιός φίλος του ανοιγόταν κάθε τέτοια εποχή και ίσως να ήταν ο μόνος που το θυμόταν. Ήταν ο δρόμος της μοναξιάς του. Ήταν ο δρόμος της ζωής του, που τον διέσχιζε μόνος, χωρίς αγάπη. Ίσως του έλειπε η καρδιά πια.
Φοβάται να ανοιχτεί στον κόσμο και γκρεμίζεται στη μοναξιά του με τα χέρια ανοιχτά. Διστάζει να ζήσει. Γιατί να χρειάζεται να πεθάνει για να καταλάβει πως έχει ζήσει; Ας ζήσει για να πεθάνει.
Αυτό είναι το μονοπάτι της ζωής του, το μονοπάτι που εκείνος επέλεξε. Της μοναξιάς του θα μπορούσες να πεις. Όταν πέσει από το ποδήλατο, θα έχει πέσει και το τελευταίο φύλλο από το δέντρο της μοναχικής του ζωής. Θα έχει πεθάνει για να ζήσει.
Κάθε φθινοπωρινό πρωινό ήταν εκεί. Κρατούσε συντροφιά στα γυμνωμένα δέντρα. Είχε το μονοπάτι που σαν παλιός φίλος του ανοιγόταν κάθε τέτοια εποχή και ίσως να ήταν ο μόνος που το θυμόταν. Ήταν ο δρόμος της μοναξιάς του. Ήταν ο δρόμος της ζωής του, που τον διέσχιζε μόνος, χωρίς αγάπη. Ίσως του έλειπε η καρδιά πια.
Φοβάται να ανοιχτεί στον κόσμο και γκρεμίζεται στη μοναξιά του με τα χέρια ανοιχτά. Διστάζει να ζήσει. Γιατί να χρειάζεται να πεθάνει για να καταλάβει πως έχει ζήσει; Ας ζήσει για να πεθάνει.
Αυτό είναι το μονοπάτι της ζωής του, το μονοπάτι που εκείνος επέλεξε. Της μοναξιάς του θα μπορούσες να πεις. Όταν πέσει από το ποδήλατο, θα έχει πέσει και το τελευταίο φύλλο από το δέντρο της μοναχικής του ζωής. Θα έχει πεθάνει για να ζήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου